Pocket Rocket vaart naar Engeland
Ruim twee jaar geleden begonnen Siets en ik aan het project Pocket Rocket. Doel: het vinden en aanschaffen van een kleine lichte racezeilboot, om te gebruiken in zomeravondwedstrijden en lange afstands-prestatietochten zoals de 24 uurs en de 200 mijls solo. Uiteindelijk vonden we de boot die aan alle specs voldeed: een Hunter Formula One. Die we natuurlijk direct herdoopten in… Pocket Rocket.
De Hunter Formula One is een kleine boot van 6,70 meter lang, 2,39 meter breed en een waterlijn van 5,49 meter. Het interieur is spartaans en klein. Wat ook betekent dat alles binnen handbereik is. De Rocket weegt nog geen 950 kilo en voert veel zeil. Dat maakt dat ze goed accelereert en actief gestuurd en getrimd moet worden. Eigenlijk alles wat onze Folie a Deux niet is; daar kan je dan weer prima meerdere dagen comfortabel mee op zee zeilen. De perfecte twee-eenheid dus!
Na de winterwedstrijden op de Braassem beginnen drie maanden van voorbereidingen voor onze overtocht naar Engeland. De organisatie van de tocht heeft een uitgebreide veiligheidslijst waaraan we moeten voldoen en daarnaast hebben we zelf ook nog wel wat toevoegingen zoals betere matrassen, kussens en een extra lichtaccu. Gelukkig weten we alles op tijd af te krijgen (al zitten we regelmatig tot 10 uur ’s avonds nog te klussen) en liggen we 16 juni in IJmuiden. Klaar om de oversteek te wagen naar Lowestoft.
De verwachting is dat er weinig wind zal zijn die gedurende de dag lichter zal worden. Onze tactiek is om zo vroeg mogelijk te starten en zo veel mogelijk gang te houden. Het vertrek op maandagochtend is om 6 uur in de ochtend en daar gaat het al bijna fout. De buitenboordmotor sputtert en valt uit als de motor in zijn werk wordt gezet. Onze tocht stopt al voor die goed en wel begonnen is. Met wat vloeken en aanroepen van diverse goden loopt de motor gelukkig toch en gaan we op volle kracht de haven en het zeegat uit. We houden de motor bij om de boot door het knobbelige water tussen de pieren te duwen. Vijf minuten na de start kan de motor uit en zeilen we richting Engeland.
Wat volgt is een ontspannen overtocht onder een blauwe hemel. De wind is zwak en stuwt ons met 5½-6 knopen richting het westen. Een lichte boot heeft zo zijn voordelen! We controleren of we door een windmolenpark moeten varen maar het ligt niet op onze koers. Er lijkt wel een soort windschaduw van het park te komen: de wind neemt nog iets af. Dan maar de spinnaker gezet; die kunnen we halve wind net vol houden. De andere deelnemers aan de tocht horen we over de VHF praten over inzakkende wind en gestarte motoren. Bij ons loopt de snelheid terug naar 2½ knoop als we het verwachte windwak in zeilen. Met een gladde zee en zon is dat wel lekker relaxed. Niet veel later lopen we al weer 3 knopen en blijken we het wak achter ons te hebben gelaten.
’s Avonds trekt de wind zelfs nog wat verder aan. Een grote wolkenband zorgt voor wat extra wind waar we met de spinnaker nog flink op kunnen raggen. Met nog 24 mijl te gaan en een ondergaande zon wordt het voor ons tijd onze eindtactiek te bepalen. Het tij bij Lowestoft heeft een zuidgaande stroom van 2 knopen die binnen een half uur naar het noorden draait. Hier maken we een fout doordat onze Navionics app de getij-tijden in lokale (Engelse) tijd geeft, terwijl wij nog in Nederlandse tijd rekenen. Een fout waar we pas 10 mijl voor Lowestoft achter komen. In plaats van comfortabel onder spinaker naar Lowestoft te denderen wordt het ineens met genua hoog aan de wind zeilen. We missen de kentering op anderhalve mijl voor Lowestoft en besluiten de motor te starten om tegen het noordgaande tij in te kunnen varen.
De buitenboordmotor heeft er niet veel zin in en loopt erg onregelmatig. Gelukkig blijft die wel draaien en zo finishen we om 3 uur ’s nachts tussen de pieren van Lowestoft. We zoeken een plekje aan de steiger en ontkurken de champagne. In 21 uur zijn we aan de overkant met ons eigen kleine racebootje. Missie geslaagd!
© NVvK 2018 | Contact | Privacy | Disclaimer